I znowu jestem po lekturze książki trudnej, ale niesamowicie poruszającej. „Dom na skraju lasu” to moje pierwsze spotkanie czytelnicze z Natalią Bieniek, ale na pewno nie ostatnie. Jestem niesamowicie oczarowana opowieścią, którą autorka stworzyła. „Dom na skraju lasu” to przepiękna i wzruszająca historia o tym, jak bardzo przeszłość wpływa na teraźniejszość i jak ważne jest poczucie przynależności rodzinnej, poznanie swoich korzeni i zmierzenie się ze swoim pochodzeniem.
Dorota jest młodą doktorantką z historii. Bywa niesamowicie zdolna, ale czasami jej prace są byle jakie. Raz jest odpowiedzialna, raz staje się strasznie roztrzepana i nierozgarnięta i dopiero zlecenie od tajemniczego biznesmena ze Szwajcarii powoduje, że dziewczyna nie tylko odnajduje cel w życiu, ale poznaje samą siebie. Langer, to pochodzący z Polski, ale od lat mieszkający w Szwajcarii bogacz, który poruszony zniknięciem swojej żony, postanawia odkryć przyczynę jej decyzji. Od lat obserwował Christine pogrążającą się w coraz większej melancholii i smutku, wreszcie postanowił poznać prawdę o swojej ukochanej. Dorota, na bazie otrzymanych przez niego dokumentów, ma dowiedzieć się, jaka jest przeszłość Christine. Wśród dokumentów dostarczonych jej przez niego, większość pisana jest po rosyjsku. Za pomocą ojca odszyfrowuje informacje na temat masakry w pięknej willi na skraju lasu, w której zginęło pięć osób. Odnosi jednak wrażenie, że ojciec nie mówi jej wszystkiego. Młoda dziewczyna, z pomocą przyjaciela Filipa drąży sprawę coraz bardziej, poznając coraz więcej faktów z przeszłości mieszkańców tajemniczej willi. Co sprawiło, że w 1946 roku Ci ludzie zamieszkali ze sobą? Co miał wspólnego starszy, wielbiący AK dziadek, z majorem Armii Ludowej, jego kochanką wysoko postawioną działaczką partyjną i malutką sierotą wojenną? I dlaczego musieli zginąć?
Autorka pięknie snuje opowieść przeskakując z czasów teraźniejszych do opowiadania o pierwszych miesiącach po wojnie. I ten zabieg skakania w czasie sprawia, że książkę bardzo realnie się odbiera. Przechadzamy się z autorką po ulicach powojennej Łodzi, uczestniczymy w szaleństwie propagandy partyjnej, a potem jakby nigdy nic, możemy śledzić to samo miasto ponad 50 lat później, podążając śladami młodej doktorantki historii. Opowieść jest bardzo wciągająca, momentami wzruszająca, a czasami dostarcza nam niesamowitą dawkę wiedzy. Książka jest wiarygodna, widać tutaj solidne przygotowanie autorki do tematu, co dla mnie jest zdecydowanie kolejnym atutem. Przede wszystkim jest to jednak piękna opowieść o miłości, umiejętności przebaczenia, poszukiwaniu swoich korzeni i pogodzenia się ze swoim pochodzeniem. Jest to też opowieść o trudnej momentami powojennej historii Polski i o wyborach, które nie zawsze bywały tymi właściwymi, a z którymi często muszą się zmierzyć kolejne pokolenia. Dziękuję autorce za poruszenie tematu trudnego, ale jakże ważnego. I chyba jedyne co mi przeszkadzało, to nazwisko Langer. Niestety kojarzące się od lat z czarnym charakterem, za sprawą pewnej serii książkowej polskiego autora. Ale to takie moje drobne skrzywienie:) całość warta jest przeczytania.
Dom na skraju lasu
Natalia Bieniek
literatura obyczajowa
liczba stron: 344
Prószyński i spółka
Komentarze
Prześlij komentarz