Gabi Czyta- z pamiętnika Mola Książkowego:)

                   Potrzebujemy książek ciepłych, przepełnionych pozytywnymi uczuciami, bo w tej szarości dnia zdecydowanie poprawiają nam nastrój. Postanowiłam jednak poszukać książki, która nie tylko wprawi mnie w miły nastrój, ale zastąpi brakujące słonce. No i trafiłam na „Splątane winorośle” Julianne Maclean, piękna, słoneczna okładka po prostu mnie przyciągnęła, obiecując słońce. No i się nie zawiodłam, lektura ta, to cudowna podróż w przepiękną, pełną słońca i zieleni dojrzewających winorośli Toskanię. Autorce udało się przenieść na karty swojej opowieści ten romantyczny, magiczny i niesamowicie rodzinny klimat tego włoskiego regionu. Miałam wrażenie, że spaceruje pomiędzy krzewami winorośli, po krętych uliczkach, odwiedzam piwnice z dojrzewającymi winami i podziwiam piękne wieczory i zachody słońca razem z bohaterami.                Fiona, w wieku 18 lat, dowiaduje się od umierającej matki, że jej ojciec nie jest jest prawdziwym tatą, a ona jest wynikiem romansu przeżytego w To

                  Czy zdarza Wam się trafić na książkę, która „chodzi” za Wami jeszcze długo po jej odłożeniu? Jestem przekonana, że tak, i że doskonale znacie to uczucie „zawładnięcia”, które ogarnia po lekturze, która nas zachwyciła, czy w jakiś szczególny sposób nas dotknęła, poruszyła pewne emocje. W ciągu ostatnich miesięcy było wiele książek, które mnie zachwyciły, ale to „Zdrada”, tom pierwszy serii „Tron we krwi” Pani Jolanty Marii Kalety utkwił w moich myślach na długi okres. To było moje pierwsze spotkanie z książką łączącą historię z fantastyką. Bo opowiada ona o czasach historycznych, przedstawiając okresie bratobójczej walki o władzę za panowania Piastów, ale jednak ma w sobie elementy świata baśniowego, nierealnego, czyli taka odrobina fantastyki. Byłam oczarowana tym jakże dla mnie udanym połączeniem, dlatego z ogromną niecierpliwością czekałam na dalsze losy bohaterów. Oczywiście, kontynuacje niosą ze sobą pewne ryzyko słabszego ich napisania, jednak „Kłamstwo” zdecy

                   Książka nie musi liczyć setek stron, aby być treściwą, to chyba jest jasne już od wielu lat. Wystarczy, że przypomnimy sobie cieniutkie nowele z naszych szkolnych czasów autorów takich jak Maria Konopnicka, Henryk Sienkiewicz, czy Ernest Hemingway. To zawartość książki świadczy o jej wielkości, a nie ilość napisanych stron. I zdecydowanie tą zasadą kierowała się Aldona Szczygieł tworząc „Ostatnie zdjęcie”. Książkę pochłonęłam w godzinę, siedząc w południe na tarasie, i nie wiem, czy to kawa była do niej dodatkiem, czy książka do kawy, ale jedno jest pewne, i kawa i książka niesamowicie się ze sobą uzupełniły, pozostawiając mnie na dalsze godziny w refleksji nad skończoną lekturą...                Nastoletni Franek od paru lat mieszka w domu dziecka prowadzonym przez siostry zakonne. Cały czas wraca jednak myślami do swojej ukochanej babci, która parę lat wcześniej przyprowadziła go do sierocińca i zostawiła w nim bez wyjaśnienia. Jego marzeniem jest odnalezienie bab

                   Ktoś, kto uważa historię za nudną, powinien naprawdę zacząć czytać książki historyczne. Wtedy całkowicie inaczej spojrzy na dawne dzieje, czy postacie znane z kart historii. Dlatego niezmiernie cieszy mnie to, że coraz więcej autorów sięga po nasze dawne dzieje i wykorzystuje je w swoich książkach. To co jest dla mnie fascynujące w tym gatunku, to sposób przedstawiania danych wydarzeń. Każdy autor widzi je inaczej, wykorzystuje je według swojego pomysłu, wplatając w fikcję literacką. Więc ta sama osoba, czy epoka może być przedstawiona w zupełnie inny sposób, dzięki czemu możemy czytać kilka książek na ten sam temat i odebrać je całkowicie inaczej. Dlaczego o tym piszę? Bo akurat w tym roku wyjątkowo trafiało w moje ręce parę książek o Jadwidze Andegaweńskiej. I absolutnie żadna z nich nie jest przez to gorsza, czy nudniejsza, każda na swój unikalny sposób jest cudowna.                Lucyna Olejniczak w swojej sadze średniowiecznej „Lilie królowej” opisuje Jadwigę

                   Wśród autorów, których propozycje książkowe pojawiają się na naszym rynku, mamy wielu debiutantów, ale też znani i lubiani autorzy dzielą się z nami kolejnymi swoimi nowościami. I Ci nasi „znani i lubiani”, to taki pewnik, wiemy, czego się po ich książkach spodziewać, szukamy wręcz w nich charakterystycznych cech dla danego pisarza. Jedną z moich ulubionych autorek jest niewątpliwie Danielle Steel. Czytam ją od lat i nieustannie tak samo mnie wzrusza i zachwyca. Jej najnowsza propozycja „Latające anioły” to kolejna pięknie opowiedziana historia o kobietach i ich drodze do szczęścia i miłości, osadzona w trudnych czasach drugiej wojny światowej.                Audrej, wywodząca się z rodziny, w której mężczyźni służą od pokoleń w marynarce wojennej, opiekuje się swoją ciężko chorą matką. Kierowana chęcią lepszego opiekowania się matką, zaczyna szkołę pielęgniarską. Jej brat, Will, idzie ślady ojca i dziadka i wstępuje do marynarki, zostaje w niej jednak pilotem. Li

                      Czasami człowiek potrzebuje takiej totalnej odskoczni od rzeczywistości. I znowuż literatura może nam jej dostarczyć, dlatego czytanie jest takie piękne i wciągające. Pojęcie odskoczni jest oczywiście dość szerokie, dla mnie oznacza jednak z reguły wkroczenie w świat stworzony w czyjejś wyobraźni, mało rzeczywisty, w którym to autor daje całkowity upust swojej kreatywności literackiej. Niewątpliwie fantasy jest tutaj gatunkiem najbardziej umożliwiającym autorowi puszczenie wodzów fantazji. I dlatego tak lubię książki z tego obszaru. To co mnie niesamowicie cieszy, to to, że nasz polski rynek, oprócz Sapkowskiego, Ziemiańskiego, czy Filipiuka, może naprawdę pochwalić się wieloma świetnymi autorami. I do nich niewątpliwie należy zaliczyć Adriana Biesiadę. W swoje książce „Błękitne imperium” stworzył świat, który wciąga czytelnika od pierwszych stron.                     Stary kontynent jest tylko wspomnieniem dla ludzi i elfów, którzy musieli uciekać z ziemi przed

                 Są książki, przy których używanie takich słów, jak „przepiękna historia”, wzruszająca opowieść”, czy „rewelacyjna i wciągająca fabuła”, wydają się być takie proste, wręcz banalne. Ciężko znaleźć właściwe określenia, które kierują nami czytelnikami w czasie ich lektury i towarzyszą nam długo po odłożeniu książki. Do takich książek niewątpliwie muszę zaliczyć „Córki stolicy” Jagny Rolskiej. Ciągle jeszcze przebywam w pięknym świecie wykreowanym przez autorkę i chyba już w nim zostanę w oczekiwaniu na kolejne tomy. Na szczęście bowiem Pani Rolska postanowiła napisać całą trylogię „Czas niepokoju”, a „Córki stolicy” to dopiero jej pierwszy tom.                Julia Malinowska, młoda studentka socjologii, żyjąca pod jednym dachem z ciągle kłócącymi się rodzicami, dostaje zadanie na zaliczenie, które początkowo wydaje jej się nudne, żmudne i nieciekawe. Musi dowiedzieć się jak najwięcej o swojej rodzinie, stworzyć coś w rodzaju drzewa genealogicznego. Matka, pochodząca z d

                 Długo szukałam w polskiej literaturze odpowiednika moich ukochanych mistrzów, jeżeli chodzi o thriller w połączeniu z elementami horroru i wreszcie natrafiłam na godnego ich następce. Mikołaj Janicki w swojej powieści „Złe oko” pokazał, że śmiało może konkurować z Jean- Christophem Grange, czy Maximem Chattam, bo jego twórczość jest równie mroczona, ale też intrygująca i wciągająca, jak dzieła mojej wymienionej ulubionej dwójki. Autor rewelacyjnie trzyma w napięciu przez całą swoją opowieść, a elementy świata magii, dawnych wierzeń i rytualne morderstwa będące wynikiem tego magicznego świata, wydawałoby się zapomnianego w dobie rozwoju cywilizacji, sprawiają, że powieść się dosłownie pochłania. Narracja w pierwszej osobie to też świetny zamysł, dzięki temu lepiej poznajemy głównego bohatera, jego emocje, uczucia i strach, który mu się udziela w czasie snucia całej historii.                Detektyw wraca po latach do rodzinnego miasta. Do Olszy ściąga go dawny znajom

                 W literaturze piękne jest to, że na każdego działa ona inaczej. Jedni będą się śmiać z książek, które wpadną w ich ręce, inni płakać i wzruszać się z powodu czytanych historii. Książki nas uczą, bawią, czy wzbudzają emocje. Są też książki, które pozwalają nam się wyzwolić z pewnych przeżyć, zachęcić do rozliczenia z przeszłością, a więc śmiało mogę powiedzieć, że ich lektura ma na czytelnika działanie w pewnym sensie terapeutyczne. I dla mnie taką książką bez wątpienia jest „W maratonie życia” Anny H. Niemczynow. Ta książka to piękna opowieść o umiejętności rozliczenia się ze swoim dotychczasowym życiem, by wreszcie móc cieszyć się szczęściem. To cudowna opowieść o kobiecie, która pomimo ogromu cierpienia w swoim życiu, potrafiła się podnieść i zawalczyć o siebie. To jest też oczywiście historia o miłości, tej między kobietą i mężczyzną, ale też tej rodzicielskiej, czy babcinej. To także pokazanie jak ważna jest w naszym życiu przyjaźń i posiadanie pasji.