Gabi Czyta- z pamiętnika Mola Książkowego:)

                                Kiedy znajomy polecił mi Stan Terroru” już sam tytuł spowodował, że nie byłam przekonana. Nie przepadam za powieściami politycznymi, a książkę reklamowano jako thriller polityczny. No totalnie nie moja bajka. I kiedy tak zerkałam na jej okładkę, zobaczyłam dwa nazwiska: Louise Penny I Hillary Rodham Clinton. Przyznam, że to drugie wydało mi się dość znajome, ale nie skojarzyłam od razu o kogo chodzi. Pomyślałam, że Hillary Rodham to jakiś mało znany autor, więc książka może nie być dobra… Zerknęłam na tył książki, a tam na zdjęciu dwie uśmiechnięte kobiety, autorki książki, a jedną z nich jest Hillary Clinton…. Po lekkim szoku wywołanym tym odkryciem, wiedziałam już, że książkę muszę przeczytać. No bo przecież co była Pierwsza Dama USA może wiedzieć o pisaniu… I dosłownie książkę połknęłam. Prawie 500 stron w dwa dni przeczytałam, bo nie dało się od książki oderwać.                               Osłabione Stany Zjednoczone próbują się podnieść po

       Naprawdę książka petarda! Trudno jest mi to inaczej określić. Po prostu jeżeli biorę coś do ręki i czytam do końca, nie chcąc tracić czasu na odrywanie się od książki, to jest po prostu rewelacyjna. Bałam się, że z czwartą częścią może się robić przynudnawo, że autorka nie wymyśli intrygującej intrygi, od miłości rozkwitającej między komisarzem Wilkiem a Adą Czarnecką zrobi nam się mdławo, no i bardzo się myliłam. J już od pierwszych stron dostajemy porządnego kopa wraz z bohaterami, burzącego ich stabilizację. Zostaje znalezione ciało mężczyzny z symbolem wyciętym na skórze. I to zdarzenie burzy spokój obu braci wilków. To Krystian i Przemek siedem lat wcześniej wsadzili za kraty mordercę popełniającego analogiczne zbrodnie. Więc teraz muszą sprawdzić, czy chodzi o genialnego naśladowcę, czy jednak przyznać się do błędu uwięzienia niewinnego człowieka. Ada Czarnecka zostaje poproszona o pomoc i o analizę akt sprzed lat. Czy ta świetna profilerka znajdzie błędy swojego part

       To moje pierwsze, bardzo przypadkowe spotkanie z Magdaleną Witkiewicz, ale po lekturze tej pięknej historii, wiem, że nie ostatnie.  Przebywając na feriach, wzięłam sobie za mało książek i musiałam ratować się biblioteczką w pensjonacie. A tutaj... same kobiece tytuły... jako wielbicielka kryminałów i powieści historycznych naprawdę rzadko sięgam po powieści obyczajowe, romantyczne... no ale wybrałam książkę przez przypadek... i naprawdę się cieszę, że los tak zadecydował. Zachwyciła mnie totalnie. Jeżeli szukacie książki, która ma Was wzruszyć, wywołać emocje i zachęcić do myślenia, to "Pierwsza na liście" zaspokoi wszystkie te pragnienia.      Pewnego dnia do mieszkania dziennikarki Karoliny puka młoda dziewczyna. Też Karolina wspomina coś o jakiejś liście, na której jej nazwisko: Karolina Rybińska widnieje jako pierwsze. Zaciekawiona wpuszcza dziewczynę do siebie i to spotkanie odmieni życie im obojgu. Najpierw jednak Karolina będzie musiała zmierzyć się ze swoją pr

 Małgorzata Oliwia Sobczak zafascynowała mnie swoim kunsztem pisarskim w "trylogii zła" i sięgając po jej kolejne dzieło- "Szelest", liczyłam, że ta moja fascynacja będzie trwała nadal. I nie pomyliłam się. Ta książka mnie pochłonęła i nie pozwoliła się od siebie oderwać. Dziennikarka Alicja Grabska, aspirująca do dziennikarki śledczej, musi pracować w mało znanej redakcji i zajmować się błahymi problemami kobiet. Kiedy dostaje zlecenie przetestowania aplikacji mobilnej Place to Rest i napisania o niej artykułu, z niechęcią podchodzi do tego zadania. Aplikacja ma za zadanie informować o ciekawych miejscach na mapie Trójmiasta i wskazywać lokalizację do odwiedzenia. Alicja trafia do lasu, nieopodal sopockiej Łysej Góry i znajduje ciało młodej kobiety.  W tym samym czasie detektyw Oskar Korda prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa studentki dziennikarstwa, również znalezionej w lesie z poderżniętym gardłem. Alicja i Oskar razem zaczynają szukać mordercy. A przeszłość d

      Jako wielbicielka kryminałów i książek historycznych rzadko sięgam po książki obyczajowe. Czytałam kilka powieści Nicholasa Sparksa i byłam pewna, że wiem, czego się mogę spodziewać.  Nic bardziej mylnego. Owszem, jest tutaj historia miłosna, jak często bywa u tego pisarza, ale ta historia jest przedstawiana w tak magiczny i klimatyczny sposób, że nie byłam w stanie oderwać się od książki. Młody weteran Logan Thibault, po odsłużeniu w Iraku jako żołnierz piechoty morskiej, próbuje się odnaleźć w szarej rzeczywistości.  Najlepszy przyjaciel, z którym oboje służyli w piechocie morskiej namawia go do wyruszenia na poszukiwania tajemniczej blondynki ze zdjęcia. Zdjęcia znalezionego wcześniej na irakijskiej pustyni. Viktor uważa, że zdjęcie było amuletem dla Logana i tylko dzięki niemu przeżył on koszmar wojenny.  Kiedy przyjaciel ginie w bezsensownym wypadku, Logan postanawia posłuchać zmarłego i rusza w kraj w poszukiwaniu tajemniczej kobiety ze zdjęcia.  Przemierza kilometry pieszo

  „ Bądź blisko” to kontynuacja wzruszającej książki „Kiedy nadejdziesz?” Anny Karpińskiej. I muszę przyznać, że to kontynuacja naprawę udana. Tom pierwszy zaskoczył swoją historią, wywołał we mnie wiele wewnętrznych dyskusji, przemyśleń, długo nie mogłam przestać myśleć o bohaterkach. Dlatego czekałam z ogromną niecierpliwością na dalsze dzieje Marii i Aleksandry, których losy splotły się ze sobą w tak nietypowy sposób. Ciąża Marii, która jest surogatką dla dzieci Aleksandry, przebiega niestety z problemami. Jedno z dzieci okazuje się mieć poważną chorobę genetyczną, nie wiadomo, czy dożyje nawet do porodu. Prawidłowy rozwój drugiego stoi też pod dużym znakiem zapytania. Mąż nadużywający alkoholu i wyrzucony po raz kolejny z pracy też nie sprzyja dobremu samopoczuciu. Kobieta ląduje nawet w szpitalu z krwawieniem. Stresuje się też swoją córką jeżdżącą na wózku inwalidzkim po ciężkim wypadku, która przeżywa pierwszą nastoletnią miłość. Aleksandra zaś nie tylko musi się zmie

                                          Jako matka czytająca, zależało mi zawsze, żeby moje dzieci też książki lubiły. Gdy były młodsze, starałam się wybierać książki proste, zachęcające je do lektury, no i kolorowe. Początki to zawsze było głównie szybkie przeglądanie obrazków, czasami czytanie paru słów, dlatego do dziewczynek w okresie 3- 6 lat, ze najbardziej przemawiała seria z Kicią Kocią Anity Głowińskiej.                                         Dziewczyny pokochały krótkie bajeczki przedstawiające codzienne zmagania malej dziewczynki kotka, pięknie nazwanej Kicią Kocią i jej przyjaciół Packa, Adelki i Julianka. Bywałyśmy na placu zabaw z małymi bohaterami, czy brałyśmy udział w witaminowym przyjęciu. Dziewczynki uczyły się wraz z małą bohaterką sprzątać, jeździć na rowerze, gotować. Kicia Kocia pokazywała im, że wizyta u dentysty może być fajna, że w bibliotece można znaleźć dużo ciekawych rzeczy. To ona zachęciła do segregowania śmieci, bo wykłady rodziców w tym temacie

       Czasami trafiamy na książkę przypadkiem. Dostajemy w prezencie, jest na super promocji w księgarni, no i szkoda byłoby jej nie kupić, no albo przemawia do nas okładka… I tak było z książką Anny Karpińskiej „Kiedy nadejdziesz”, natrafiłam na nią czystym przypadkiem. Podchodziłam do jej lektury z lekkim dystansem, bo szczerze nigdy nic tej autorki nie czytałam… i od pierwszych stron wiedziałam już, że nie da się tej książki ot tak odłożyć i czytać po „parę stron”.      Piękna historia, pokazana prostym, trafiającym bardzo do czytelnika językiem, historia, w której każda z nas odnajdzie pewnie swój wątek.      Poznajemy dwie kobiety, pochodzące z dwóch różnych światów. Dobrze sytuowana tłumaczka języka łotewskiego- Aleksandra, mieszka w pięknej willi z mężem Jankiem, prowadzącym firmę budowlaną. Kobieta ma egzotyczne wycieczki, romantyczne wyjazdy do Paryża, pozornie nic jej nie brakuje. Maria natomiast, pracuje w domu opieki, mieszka w małym mieszkanku w bloku, z mężem na

  Książek poruszających temat II wojny jest mnóstwo. Jedne są świetnie napisane, inne troszkę gorzej. Jedne zapomina się szybko, inne długo tkwią w naszej pamięci. I właśnie jedną z tych, które bardzo mi się spodobały i ciężko mi o niej zapomnieć jest Paryska Krawcowa. Mamy rok 2017, młoda Angielka, która nie do końca umie sobie sobie poradzić po samobójczej śmierci matki sprzed lat, decyduje się na radykalną zmianę w swoim życiu i ubiega się o staż w Paryżu w znanej agencji, gdzie zostaje przyjęta na rok. Przeznaczenie sprawia, że Harriett trafia do pracy do budynku na 12 Rue Cardinale, tego samego, przed którym zostało zrobione tajemnicze zdjęcie odnalezione przez Harriett w rzeczach po matce. Zdjęcie przedstawia 3 młode kobiety i jest podpisane: Claire, Vivienne, Mireille, Paryż, maj 1941. Harriett wie tylko tyle, że Claire to jej francuska babcia, o której nikt nigdy w jej rodzinie nie chciał opowiadać. Nowa praca w tym samym budynku, co na zdjęciu, to dla niej motywacja do

  Stacey Hall stworzyła książkę, która mnie totalnie oczarowała, gdyż ma w sobie wszystko co lubię, odrobinę historii, troszkę magii, cudownie wykreowaną historię, piękne opisy krajobrazu w tle. Czarownica we wzgórza” to opowieść o trudnym okresie w dziejach ludzkości- urządzanych na szeroką skalę polowaniach na czarownice. Mamy rok 1612, Fleetwood Shuttleworth, pani na Gawthorpe Hall w Lancaster spodziewa się dziecka. Urodzenie mężowi dziedzica to jej największe marzenie. W ciągu czterech lata małżeństwa przeżyła już trzy przedwczesne porody. Będąc w kolejnej ciąży znajduje list od lekarza do jej męża, w którym to lekarz ostrzega, że kolejny poród może ją zabić. Kobieta zastanawia się długo czemu Richard ukrył przed nią ten list i nie mogąc sobie poradzić z dziwnymi uczuciami udaje się na spacer, w czasie którego spotyka tajemniczą dziewczynę Alice Gray. Ta od razu rozpoznaje, że Fletwood jest w ciąży i oferuje jej swoje usługi jako akuszerki mówiąc, że potrafi ocalić życie kob

  Kto zna i czytał trylogię „Białego miasta” pewnie się trochę rozczaruje, bo może i „Akwitania” to jest pewnego rodzaju kryminał, ale całkowicie inny niż dotychczasowe kryminały w dorobku autorki. Eva Garcia Saenz de Urturi przenosi nas w swojej najnowszej powieści w odległą epokę średniowiecza i barwnie opowiada o paru latach z życia jednej z najbardziej znanych kobiecych postaci historycznych- Eleonorze Akwitańskiej, o której do dziś krążą różne legendy. Żona dwóch królów- francuskiego i angielskiego, matka licznej gromadki dzieci, do tego kobieta piękna, władcza, ambitna, dążąca do wyznaczonych celów nie raz po trupach. Mamy rok 1137, a więc okres w którym Akwitania jest niezależnym, bogatym księstwem, co wzbudza ogromną nienawiść panujących władców we Francji, pragnących zagarnąć bogactwa tej urodzajnej ziemi ( państwo frankijskie pod zwierzchnictwem Karolingów żyje z Akwitanią w tzw. Unii personalnej od 781 roku- nie moim celem jest przynudzanie faktami historycznymi, ale są

  Czy miłość jest możliwa w okresie panowania nienawiści, poniżenia i śmierci? Jaką postać taka miłość przyjmuje i czy można się w niej zatracić, podczas gdy inni nie mają żadnych szans na przeżycie? Na te pytania stara się odpowiedzieć Barbara Wysoczańska w książce „Narzeczona nazisty”. Hania Wolińska, studentka germanistyki dostaje propozycję pracy w Gdańsku jako dama do towarzystwa niemieckiej hrabiny. W 1938 roku na zaproszenie Pani von Richter przyjeżdża do Monachium, gdzie poznaje wnuka swojej pracodawczyni, Johanna von Richer. Ten zaręczony z inną kobietą młody człowiek bardzo ją fascynuje, z wzajemnością i w końcu oboje postanawiają być razem. Szczęśliwa i zakochana Hania wkracza na niemieckie salony jako narzeczona hrabiego. Pomimo licznych przyjęć, zabaw, nie są w stanie nie zauważać dziejącego się wkoło zła. Znikają ludzie, mienie żydowskie jest niszczone albo konfiskowane. Oboje próbują się jakoś odnaleźć w ogarniającym Niemcy fanatyźmie hitlerowskim. Rodzina musi do

Nie każda rana zabliźnia się całkowicie…. Są książki, które czyta się szybko, bo wciągają, ale potem zapominamy o nich, a są takie, które wymagają skupienia, przemyśleń w trakcie lektury ,ale pamiętamy o nich długo jeszcze po odłożeniu ich na półkę. I takie książki właśnie pisze Wojciech Chmielarz. Na pewno wielu z was zna „Żmijowisko”, jeżeli nie w formie książki, to w formie serialu, fenomenalną, nieprzewidywalną do samego końca książkę i właściwie każda jego powieść, taka właśnie jest. Wciąga, czyta się ją z zapartym tchem i totalnie jest się zaskoczonym jej zakończeniem. Mnie osobiście zaczarowała „Rana”. Zaczarowała, bo nie byłam w stanie oderwać się od tej powieści, ale też zaczarowała, bo dała wiele do myślenia. W formie retrospekcji poznajemy historię malej dziewczynki, która za wszelką cenę próbuje zadowolić swoją matkę. Musi być grzeczna, niestety zdarza się jej ubrudzić, zsikać, za dużo mówić. Za wszystko jest z surowością karana przez swoją rodzicielkę. Przez całą

  Nie ma nic fajniejszego w byciu rodzicem czytającym, jak możliwość wrócenia po latach do książek ze swojego dzieciństwa! Ile radości sprawiało mi czytanie dziewczynkom swoich ulubionych powieści. Niestety, im nie zawsze moje wybory odpowiadały: D Więc może nie będę pisać o tym, co było niewypałem, ale o takich książkach, które zachwyciły moje dziewczynki, a są dość wiekowe i bawiły jeszcze mnie jako brzdąca, a czasami i nawet moich rodziców. Poznajcie naszą wspólną top Piątkę:) 1. Dzieci z Bullerbyn- zdecydowany hit, zwłaszcza dla starszej Hani, która dostała książkę parę lat temu od swojej mamy chrzestnej, jak jeszcze nie umiała czytać. Ale słuchała z zapałem, nie chcąc wcale iść spać i prosząc o kolejne rozdziały. Wszyscy znamy historię przyjaciół z malej wioski, ale dla dziecka wychowanego we współczesności, to niesamowita lekcja historii. Tego, jak dzieci kiedyś się bawiły, jak daleko miały do szkoły, że musiały pracować i to nie odkurzać w swoim pokoju, ale wykonywać napra

  Jak powiedział kiedyś Albert Einstein „Logika zaprowadzi Cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia może zaprowadzić Cię wszędzie”. Pamiętajmy o tych słowach w kontekście wychowywania swoich dzieci. Owszem, klocki rozwijają wyobraźnię przestrzenną, puzzle uczą cierpliwości, kolorowanki dokładności, zabawa lalkami ułatwia wchodzenie w relacje międzyludzkie (czasami:D), ale nic nie rozwija wyobraźni bardziej u dziecka niż czytanie. Pozwólcie więc, by książka towarzyszyła dzieciom od pierwszych dni. Najpierw będą ją gryzły, śliniły, potem chciały wyrywać kartki. Sama mam w swojej biblioteczce pamiątki po „okresie niemowlęcym” dziewczynek. Książka „ Cień wiatru” z brakującymi stronami, bo Hania je wyrwała, czy wycięte kwadraciki w okładce 3 części przygód o komisarzu Froście (naszego Remika), bo Basia miała akurat nożyczki w ręce.. Czytamy wieczorami, kiedyś głównie ja, czasami bawimy się w podział na role, np.. „Mamo, ja będę czytać Puchatka”, a teraz one bardziej czytają mnie,