"Głód" Joanny Jax

 

            Wpatruje się w białą kartkę i właściwie nie wiem od czego zacząć. Chyba najpierw więc po prostu podziękuję wszystkim autorom, którzy nie boją się przemycać w swoich tekstach tematów trudnych, ważnych, czy opowiadać o historiach bolesnych, o których świat chciałaby zapomnieć. Dzisiaj melancholię i niemoc do napisania jakiegokolwiek słowa sprawiła autorka, która już nie raz chwytała mnie za serce swoją opowieścią. Jej saga wołyńska i pierwsza części serii zatytułowana „Głód” to po prostu opowieść, której nie da się już zapomnieć. Niesamowicie emocjonująca, rozrywająca momentami i tak przejmująca, książka ważna, potrzebna, bo pomimo fikcyjnych postaci, opowiada ona o wydarzeniach prawdziwych.

             Wissarion Zinowjew jest świadkiem bestialskiego zamordowania jednego z mieszkańców swojej wioski, sprzeciwiającego się kolektywizacji Ukrainy. Widzi też jak córka zamordowanego Nadia Szewczenko ucieka, nikt jednak w wiosce nie chce dziewczynce pomóc. Wszyscy myślą tylko o tym, co mogliby zjeść.  Wissarion jest więc ciągle głodny, jak wszyscy. W poszukiwaniu lepszego życia wyjeżdża do Charkowa, gdzie spotyka Nadię. Obojgu cudem udaje się wrócić do rodzinnej wioski i decydują się zrobić wszystko, by przetrwać, nawet jeżeli ceną za przetrwanie będzie utrata ludzkiej godności i człowieczeństwa.

Wołyń to miejsce, gdzie Polacy żyją obok mieszkańców pochodzenia ukraińskiego. Oba narody starają się żyć w zgodzie, dlatego syn lekarza Andrzej Ossadowski zaprzyjaźnia się z Wasylem Zinwojewem. Jego siostra zaś zakochuje się z wzajemnością w Marcelu Lemańskim. Ponieważ dzieli ich status majątkowy, będą musieli stoczyć walkę o swoją miłość, bo ich otoczenie jest przeciwne ich związkowi. Marcel wyjeżdża więc do Lwowa, by tam zdobyć majątek.

Los sprawi, że drogi tych młodych ludzi skrzyżują się ze sobą na Wołyniu, tylko czy odnajdą szczęście i swoje miejsce na ziemi? Czy poradzą sobie z przeszłością, tajemnicami i swoimi własnymi demonami?

            Historia Wołynia sprzed II wojny światowej nie jest kolorowa, ale cieszę się, że autorka wybrała sobie wydarzenia z tego regionu jako tło historyczne do swojej przejmującej sagi. Lwów i jego okolice to był przed wojną ważny tygiel kulturalny. Autorka barwnie go opisuje, pokazując wszystkie odcienie miasta, te dobre, ale też te źle.  I dziękuję, że przypomniała też o Stalinie i jego planie zagłodzenia Ukrainy. Bo powinniśmy o tej zbrodni ludobójstwa pamiętać. Ogromnym plusem jest zastosowanie gwary lwowskiej, która sprawia, że książka jest niesamowicie autentyczna. Pomimo tematyki trudnej, jestem zachwycona tym emocjonującym stylem autorki, który wciąga czytelnika od pierwszego zdania w opowieść i sprawia, że z zapartym tchem śledzi się losy bohaterów. Ja zabieram się za kolejne tomy, a jeżeli ktoś jeszcze nie czytał, to z całego serca polecam!