"Dziewczynka, która ziała ogniem", przejmujący debiut Giulii Binando Melis

 

            Nasz świat jest pełen różnych chorób. Jako dorośli pogodziliśmy się z nimi i chociaż nie raz cierpimy z ich powodu, bo dotykają nas, czy naszych bliższych, to jednak jako dorośli rozumujemy całkiem inaczej niż dzieci, które muszą się z tymi chorobami zmierzyć. Nigdy nie zapomnę przepięknej książki Erica- Emmanuela Schmitta Oskar i Pani Róża” i nie natrafiłam na żadną książkę, która by aż tak wzruszała, aż do lektury „Dziewczynka, która ziała ogniem”. Debiutująca Giulia Binando Melis z niezwykłą delikatnością i czułością snuje historię o poważnej chorobie oczyma dziecka, które musi się zmierzyć z tym strasznym potworem, którego lekarze nazywają chłoniakiem Burkitta.

            Martina jest zwyczajną dziewczynką. Uwielbia książki, tuńczyka i świetliki. Kiedy bolesne kłucie w plecach powoduje wizytę u lekarza, nie przejmuje się tym zbytnio, z ciekawością podchodzi do swojej wizyty w szpitalu. Nawet kiedy dowiaduje się, że jest ciężko chora, nie pooddaje się negatywnym myślom. Dzięki swojej wyobraźni przemienia się w smoka, który zwalcza każdego potwora, nawet groźną chorobę. Dziewczynka przyzwyczaja się do życia szpitalnego, zaprzyjaźnia z czekającym na przeszczep szpiku kostnego Lorenzem i czeka, aż będzie mogła wrócić do domu. Odseparowana od siostry, widuje się tylko z rodzicami, którzy na przemian koczują przy jej łóżku. Jej znajomymi stają się więc lekarze, pielęgniarki, wolontariusze odwiedzający szpital i ksiądz. Prowadzi z nimi rozmowy, nie unika trudnych pytań, a kiedy chce zapomnieć o chorobie, to ucieka w świat wyobraźni. To ona pomaga jej przetrwać ciężką chemioterapię.

            „Dziewczynka, która ziała ogniem” to książka, o której nie da się zapomnieć. Smutna, ale też czuła, bo pokazująca moc przyjaźni, miłości rodziny  i siłę wiary, które potrafią czynić małe cuda. To historia dziewczynki, która musiała szybko dojrzeć, by stawić czoła chorobie, ale jednocześnie chciała dalej pozostać dzieckiem, bawiącym się, śmiejącym, wchodzącym w relacje z rówieśnikami i cieszących się otaczającym światem.  To opowieść o potrzebie wzajemnego zrozumienia się, wspierania i walki o siebie, która bywa ciężka i nierówna. Autorka niezwykle realnie przedstawia świat choroby widziany zza szpitalnego łóżka oczami dziecka, bo sama kiedyś takim dzieckiem była. Przez to ta opowieść tak niesamowicie dotyka naszego serca, wzruszając, ale też i rozpalając płomyk nadziei. Piękna książka i każdy powinien ją przeczytać, żeby docenić, to co ma najcenniejszego od losu- życie.