"W objęciach mroku" Anety Krasińskiej

 

            Kiedy zabierałam się za trzecią część trylogii gdańskiej zatytułowaną „W objęciach mroku”, wiedziałam już mniej więcej, czego mogę się spodziewać. Niestety czas wojny, to czas nienawiści i czas zabijania, więc trzeba się liczyć z tym, że powieści, które chcą realnie przedstawić okres jednej z największych tragedii w dziejach ludzkości, jaką była II wojna światowa, nie będą opowiadać o cukierkowej miłości i o tym, że miłość i dobro zawsze zwyciężają. Wiemy, że niestety czasami przegrywają.

            Nela zostaje żoną znienawidzonego Wilhelma, licząc, że uratuje tym ślubem swoją rodzinę. Myśl o tym, że Iwo został zamordowany w obozie sprawia, że dziewczyna coraz bardziej pogrąża się w smutku, rozpaczy i odseparowuje od wszystkich. Zamyka się właściwie w domu i nie chce z nikim widywać. Bezwładnie pozwala mężowi brutalnie się traktować, nie mogąc sobie wybaczyć śmierci ukochanego. Jej życie spowija mrok. I jedyną osobą, która umie się przebić przez ten mrok jest jej brat Thomas. Iwo zaś żyje z dnia na dzień, akceptując ciężkie obozowe życie i próbując przetrwać, nie tracąc przy tym człowieczeństwa i ludzkiej godności. A nie jest to łatwe, kiedy jedyną myślą jest to, czy uda się coś zjeść i uniknąć brutalnych kar wymierzanych przez strażników obozowych. Mężczyzna traci siły i chęć do dalszego życia, pogrążając się we swoim własnym mroku. … Czy tych dwoje pokona zły los i uda im się jakoś wyrwać z koszmaru wojennego?

            „ W objęciach mroku” to nie jest łatwa powieść. To książka, która wywołuje szereg emocji, od złości, bezsilności i rozpaczy, poprzez podziw, na wzruszeniu kończąc. Wszystkie trzy części zostały stworzone po to, by ocalić od zapomnienia cichych bohaterów z okresu wojny. Cichych, bo może i nie walczących na frontach, ale walczących na swój sposób z okrucieństwem, czy to pomagając, czy przymykając oczy na pewne wydarzenia, czy sprzeciwiając się swojej rodzinie. Jeżeli szukacie książki, która ma dostarczyć Wam rozrywki, odprężenia, to nie polecam trylogii gdańskiej. Bo seria nie bawi. Porusza za to ona najczulsze struny i dotyka duszy, sprawiając, że nie da się tej opowieści zapomnieć. Dlatego polecam ją każdemu, kto szuka w książce prawdy. Prawdy o wojnie, jej realiach, ale tez prawdy o różnych obliczach człowieka, tych dobrych, tych obojętnych, jak i tych człowieczeństwa pozbawionych.